آبي ترين خيال

صورتگران چين همه انگار خوانده اند          زيبا شناسي نطري پيش چشم تو

قسمتي از وصيت نامه گابريا گارسيا مارکز:

ای انسان‏ها چقدر از شما آموخته‏ام. آموخته‏ام که همه می‏خواهند به قله برسند حال آن که لذت حقیقی در بالا رفتن از کوه نهفته است

 آموخته‏ام زمانی که کودک برای اولین بار انگشت پدر را می‏گیرد او را اسیر خود می‏کند تا همیشه.

 آموخته‏ام که یک انسان فقط زمانی حق دارد به همنوعش از بالا نگاه کند که دست یاری به سویش دراز کرده باشد.

وگفت به صحرا شدم عشق باريده بود و زمين تر شده بود چنانچه پاي مرد به گلزار فرو ميشد پاي من به عشق فرو ميشد

شايد بهترين خوبي اين دنيا اينه که سختي هاش زود ميگذره هرچي هم تحملش دشوار باشه و آدمو رنج بده وقتي گذشت برميگردي و با خودت ميگي اونقدرا هم سخت نبود

آره واسه منم اونقدر سخ نبود

در ابعاد اين عصر خاموش

من از طعم تصنيف در متن ادراک يک کوچه تنهاترم

 بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است

و تنهايي من شبيهخون حجم تو را پيش بيني نميکرد

و خاصيت عشق اينست

با بال شوق ذره به خورشيد مي رسد                پرواز دل به سوي خدا مي برد مرا