آبي ترين خيال

نه چندان بزرگم

 که کوچک بيابم  خودم را

نه آنقدر کوچک که خود را بزرگ....

گريز از ميانمايگي

آرزويي بزرگ است؟

حکايت کن از بمب هايي که من خواب بودم،و افتاد

حکايت کن از گونه هايي که من خواب بودم و تر شد

بگو چند مرغابي از روي دريا پريدند

 در آن گير و داري که چرخ زره پوش از روي روياي کودک گذر داشت

قناري نخ زرد آواز خود را به پاي چه احساس آرامشي بست

بگو در بنادر چه اجناس معصومي از راه وارد شد

 چه علمي به موسيقي مثبت بوي باروت پي برد!!!...

از چه دلتنگ شدي؟

دلخوشي ها کم نيست!

مثلا اين خورشيد، کودک پس فردا ،کفتر اين هفته

 يک نفر ديشب مرد!

 و هنوز نان گندم خوب است...

وهنوز آب ميريزد پايين اسب ها مينوشند

قطره ها در جريان

برف بر دوش سکوت

و زمان روي ستون فقرات گل ياس....

در ابعاد اين عصر خاموش

من از طعم تصنيف در متن ادراک يک کوچه تنهاترم

 بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايي من بزرگ است

و تنهايي من شبيهخون حجم تو را پيش بيني نميکرد

و خاصيت عشق اينست